Drewniane, duże, wysokie okno, wpada przez nie piękne ciepłe światło, rysuje na podłodze kształt ramy i szprosów okiennych. Snop światła w ciągu dnia przesuwa się po podłodze, ścianie nad stołem, omiata rzeźbioną szafkę, kaflową kuchnię na której w starym czajniku bulgocze woda. Dobrze wtedy usiąść przy długim stole, zjeść pajdę chleba z pomidorem, wypić herbatę i zapatrzeć się w to światło. Zaszczeka pies, ktoś wejdzie i rozpocznie rozmowę, potem znowu czas na myślenie i obserwację.
Pokój – słychać rozmowę i stukanie maszyny do pisania, ktoś pracuje, ktoś toczy rozmowę, pies spokojnie leży łypiąc od czasu do czasu okiem w nadziei że wreszcie uda się kogoś zaczepić. Siadam obserwuję i przysłuchuję się, czasem wtrącę coś od siebie. Pora robi się południowa, letnia, na zewnątrz daje się we znaki upał, a tu nie, stare mury trzymają przyjemny chłód w największe upały.
Zapach farb olejnych, płótna. Prostokąty, kwadraty, piony, poziomy stoją całymi szeregami oparte jeden o drugi, zaczęte, skończone i te w trakcie pracy czekające na dalszy ciąg – obrazy.
Trochę pokutuje wizerunek fotografa biegającego z dużym body i długim obiektywem, sporą torbą fotograficzną i całą otoczką sprzętu. Nadal w większości taki model jest postrzegany jako „fotograf profesjonalny”. Natomiast czas i technologia leci naprzód i w zasadzie nie ma przeszkód by dobre zdjęcia robić małymi kompaktami, komórkami czy bezlusterkowcami. Biorąc pod uwagę że słowo dobra fotografia nie zawsze musi równać się klinicznej perfekcji technicznej to nie ma najmniejszego powodu by zawodowych sesji, reportaży lub innych rodzajów zdjęć nie realizować sprzętem mieszczącym się w kieszeni naszego ubrania.Niewątpliwie nadal należy używać lustrzanek i sporych rozmiarów obiektywów do określonych zastosowań, ale śmiem twierdzić że w znakomitej większości w zupełności wystarczy dobry bezlusterkowiec z przyzwoitym obiektywem. W moim przekonaniu małe rozmiary tych aparatów pozwalają bardziej skupić się na treści samej fotografii i budowaniu obrazu niż na samym sprzęcie, w szczególności w reportażu gdzie niekoniecznie chcemy by po wyjęciu sprzętu zaraz byliśmy zauważeni i zwracali na siebie uwagę. Trochę wracamy przy tym do sposobu robienia zdjęć aparatami jak np analogowa Leica, dyskretnie, niezauważenie, z dużym komfortem przemieszczania się, aparat jak by „mamy przy duszy” zawsze gotowy do rejestracji obrazu. Może to jakiś sentyment ale ja to postrzegam jako większe skupienie się na obrazie zamiast na sprzęcie.
Obserwacje pojedynczych osobników i kilku razem. W jednej wyraźnej grupie – 11 kruków w locie. Kilkakrotna obserwacja grup od 4 do 7 osobników. Loty od Mnichów Chochołowskich przez Trzydniowiański, Kończysty, Starorobociański i dalej na Słowację, potem kursy odwrotne. Zabawowy charakter lotów – szybowanie, raptowne złożenie skrzydeł, przewrót na plecy, krótki lot jak pocisk i szybki powrót do szybowania. Loty zaczepne drugiego osobnika, spora akrobacja lotu, zabawa powietrzem.
Dwa kruki na stokach Grzesia, Bobrowca, Kominów Chochołowskich. Loty na samo dno doliny w okolice szałasów. Obserwacja z około 50 metrów siedzącego na świerku na wysokości 7-10 m. Loty jakby patrolujące, częste wzajemne nawoływania. Prawdopodobna reakcja na moje naśladowanie głosu.
Godz. 17.00-18.00 obserwacja lotów „patrolujących” jednego osobnika wylatującego z dna doliny na stoki Mnichów Chochołowskich. Reakcja na moje nawoływania. Wyraźne dwa różne głosy, wyższy bardziej skrzeczący, drugi bardziej głęboki, niski, matowy, „kruczy”, gardłowy-chropowaty.
Szedłem poboczem asfaltowej drogi. Niesamowity ruch i smród. Leżał martwy na boku, ze sztywnymi nogami. Trąciłem go butem i przewróciłem na drugi bok, opór sprawiały te sztywne nogi. Był pięknie ubarwiony, szyję i brzuch miał rdzawo rude, leżał na piasku tuż obok asfaltu, wyjąłem aparat i zrobiłem mu zdjęcie. Niedaleko leżał taki sam, ale ten był z urwaną głową, która leżała z metr od tułowia, nie sfotografowałem, poszedłem dalej. Prędkość samochodów wcale nie zmalała, smród także. Może to co widzimy wygląda tak tylko bo my tak to widzimy. Może nie warto przyzwyczajać się do czegoś co i tak nie mamy pewności czy jest takie jak postrzegamy. To chyba były rudziki.
