Ewolucja i postrzeganie rozciąga się między fragmentami a całością.
Na różnych etapach życia, w zależności od naszej kondycji mentalnej, intelektualnej,
fizycznej, postrzegamy otaczającą nas przestrzeń jako wielość fragmentów lub jako
większe całości.
Poruszanie się w otaczającej przestrzeni między fragmentami a całościami,
odkrywanie całości we fragmentach i ciągłe zlepianie detali w większe formy.
To niekończący się dualizm w postrzeganiu świata.
Często patrzenie fragmentami bardzo nas zubaża, niedostrzeganie szerszych
kontekstów i większych obszarów przestrzennych, znaczeniowych,
spłaszcza widzenie zjawisk. Czasem dzieje się jednak wręcz odwrotnie,
znajdujemy całe światy znaczeniowe w niewielkich przestrzeniach i detalach.
To ciągły proces obserwacyjny rozciągający się między fragmentami a całościami,
bezustanne badanie tych odmiennych przestrzeni pozwala wypracować jakiś
optymalny środek, o ile on w ogóle istnieje 🙂
Drewniane, duże, wysokie okno, wpada przez nie piękne ciepłe światło, rysuje na podłodze kształt ramy i szprosów okiennych. Snop światła w ciągu dnia przesuwa się po podłodze, ścianie nad stołem, omiata rzeźbioną szafkę, kaflową kuchnię na której w starym czajniku bulgocze woda. Dobrze wtedy usiąść przy długim stole, zjeść pajdę chleba z pomidorem, wypić herbatę i zapatrzeć się w to światło. Zaszczeka pies, ktoś wejdzie i rozpocznie rozmowę, potem znowu czas na myślenie i obserwację.
Pokój – słychać rozmowę i stukanie maszyny do pisania, ktoś pracuje, ktoś toczy rozmowę, pies spokojnie leży łypiąc od czasu do czasu okiem w nadziei że wreszcie uda się kogoś zaczepić. Siadam obserwuję i przysłuchuję się, czasem wtrącę coś od siebie. Pora robi się południowa, letnia, na zewnątrz daje się we znaki upał, a tu nie, stare mury trzymają przyjemny chłód w największe upały.
Zapach farb olejnych, płótna. Prostokąty, kwadraty, piony, poziomy stoją całymi szeregami oparte jeden o drugi, zaczęte, skończone i te w trakcie pracy czekające na dalszy ciąg – obrazy.
Trochę pokutuje wizerunek fotografa biegającego z dużym body i długim obiektywem, sporą torbą fotograficzną i całą otoczką sprzętu. Nadal w większości taki model jest postrzegany jako „fotograf profesjonalny”. Natomiast czas i technologia leci naprzód i w zasadzie nie ma przeszkód by dobre zdjęcia robić małymi kompaktami, komórkami czy bezlusterkowcami. Biorąc pod uwagę że słowo dobra fotografia nie zawsze musi równać się klinicznej perfekcji technicznej to nie ma najmniejszego powodu by zawodowych sesji, reportaży lub innych rodzajów zdjęć nie realizować sprzętem mieszczącym się w kieszeni naszego ubrania.Niewątpliwie nadal należy używać lustrzanek i sporych rozmiarów obiektywów do określonych zastosowań, ale śmiem twierdzić że w znakomitej większości w zupełności wystarczy dobry bezlusterkowiec z przyzwoitym obiektywem. W moim przekonaniu małe rozmiary tych aparatów pozwalają bardziej skupić się na treści samej fotografii i budowaniu obrazu niż na samym sprzęcie, w szczególności w reportażu gdzie niekoniecznie chcemy by po wyjęciu sprzętu zaraz byliśmy zauważeni i zwracali na siebie uwagę. Trochę wracamy przy tym do sposobu robienia zdjęć aparatami jak np analogowa Leica, dyskretnie, niezauważenie, z dużym komfortem przemieszczania się, aparat jak by „mamy przy duszy” zawsze gotowy do rejestracji obrazu. Może to jakiś sentyment ale ja to postrzegam jako większe skupienie się na obrazie zamiast na sprzęcie.
To taki kraj “zahukanych” ludzi żyjących żeby pracować, zamiast odwrotnie. Kraj gdzie administracja państwowa ma centralnie w dupie obywatela i absolutnie nie jest po to żeby pomóc człowiekowi tylko żeby go wydoić z kolejnych pieniędzy albo w formie podatku albo zus-u. W tym wspaniałym kraju który obecnie kulturę swoja buduje na średniowiecznym patriotyźmie normalny człowiek jest zwyczajnie okradany z tego co wypracuje. Praktycznie aby prowadzić dochodową działalność gospodarczą trzeba być “złodziejem” bo chcąc być uczciwym starczy na pokrycie chorych zobowiązań wobec państwa. Przepisy są tak skonstruowane żeby w jak najdoskonalszy sposób wycyckać człowieka z wszelkich złudzeń wolności i swobód obywatelskich, łącznie ze swobodami finansowymi. Politycy i urzędnicy nie ponoszą żadnej odpowiedzialności za błędne i krzywdzące obywatela decyzje. Kultura pracy opiera się na pracodawcach, jednopokoleniowych dorobkiewiczach już z kasą ale jeszcze z bezguściem. Kraj ludzi na etapie fascynacji promocjami marketowymi i czekającymi na emeryture która nigdy nie nadejdzie bo prawem tak się manipuluje że pieniądze już dawno są przez system przeżarte. Z TV za to usłyszymy pierdolenie o misji kulturalnej tej instytucji i o wspaniałym dorobku ojczyzny na wszelkich polach działalności, achy i ochy nad urokliwością małych ojczyzn widzianych z fotela na kredyt wziętej skody.
October 4, 2012
by admin
0 comments
Obrastamy sprzętem Zaczęło się od kliku zenitów, potem był praktisix, dalej to szło jakoś tak dwie minolty manualna i af, następnie kilka manualnych pentaxów i jeden af mz3, yashica mat 124 g, dalej poszło w nikony fm2 i af 801s, cyfrowy canon g3 … Continue reading →
